Pilkington.

Tytuł sugeruje, że będzie o piklach, ale nic bardziej mylnego. Chociaż, z drugiej strony, będzie o szkle czyli czymś, w czym pikle czują się najlepiej. Zatem wymiana szyby przedniej w klasyku i jak do tego podejść.

Powie wam to każdy szybiarz, że jak w starszym aucie poszła rysa na szybie to zapewne pod spodem jest zgnite. W końcu korozja to nie tylko wróg podwozia samochodu. Woda leje się na auto również od góry, a szyby, nawet te wklejane, stwarzają dla korozji całkiem niezłe warunki do rozwoju.

Jak z każdym spoiwem, tak i w zakamarkach lepiszcza do szyb pojawiają się kanaliki i zatoczki. W nich zostaje woda a chwilę później ląduje tam korozja. Niczego nie widać, nikt nie przeszkadza. Dostawy świeżej wody są zapewnione (chyba, że auto nie jeździ) więc żyć, nie umierać.

Okazuje się jednak, że nie w każdym przypadku tak to wygląda. Błękitny 124 jest, jak wiecie, po naprawach blacharskich, które jednak nie objęły wycinania oryginalnej szyby. Ta poddała się z końcem zimy, ale od uderzenia kamykiem, więc w sposób, powiedziałbym, naturalny.

Przy wymianie stosuję zasadę zastępowania starego nowym. Dlatego zamówiłem nową szybę marki Pilkington (a nie jakąś chińską czy koreańską, chociaż są i do tego tańsze). Zależało mi żeby była dymiona na zielono (jak pozostałe) oraz z paskiem u góry.

Co prawda, oryginalna szyba tego paska nie miała i zapewne należałoby się tego trzymać. Z drugiej  strony, górna krawędź przedniej szyby w W124 aż prosi się o takie wykończenie. Głównie dlatego, że z miejsca kierowcy, takie przyciemnienie pomaga w bezpiecznym prowadzeniu.

Nie wszyscy myślą moim torem i na forach starszych Mercedesów widzę czasem poszukiwania szyb z określonego rocznika. O ile w przypadku przeszklenia bocznego jestem to w stanie zrozumieć, to jednak przednią zmieniałbym na nową, ona odgrywa nieco inną rolę w aucie niż pozostałe.