Dwójka?

Niby wszyscy słyszeli o współpracy Forda z Lotusem i kojarzą powstałą w jej efekcie Cortinę, ale to była Jedynka. Natomiast Cortina Lotus drugiej serii to już rzadsza sprawa, mało spotykana. Zresztą droga tej tutaj też nie była taka znowu idealnie prosta.

Powtarzam często, że wszystko, co miało wydarzyć się w motoryzacji, miało miejsce w latach 60. To one były okresem nadzwyczajnego rozkwitu zarówno technologii produkcji (nie mówimy o elektronice, ta doszła do głosu trzydzieści lat później) i kreatywności w rozwiązaniach konstrukcyjnych i stylizacyjnych.

Nie chcę przez to powiedzieć, że kolejne dekady należy uznać za stracone, ale lata 70. obarczone są ciężarem kryzysu paliwowego, a 80. to jednak królestwo plastiku, który dzielnie wypierał nie tylko chromowane zderzaki (i dodatki), ale również wypełniał elementami z tworzywa wszystkie miejsca, które wcześniej pozostawiano puste lub pokryte czymś szlachetniejszym.

Może właśnie z tego względu Cortina trafiała na osoby, które dbały o nią i traktowały z pasją, nawet jeśli samochód wykorzystywano zgodnie z przeznaczeniem czyli do wyścigów torowych.

Zapewne nasuwa się wątpliwość w związku z udziałem marki Lotus przy samochodzie, który przecież nie jest przykładem najniższej możliwej masy własnej (chociaż wciąż poniżej tony). Cóż, niszowe marki od zawsze muszą wspierać się działaniami na rzecz motoryzacyjnych molochów i nie tylko, czego przykładem jest wysoko wylicytowany egzemplarz modelu Elise, do którego marka Tesla zapakowała silniki elektryczne.

Ta Cortina to na pewno nie jest przykład kompletnego DNA marki Lotus, ale dobrze, że powstała, podobnie jak jej poprzedniczka. Producent z Norfolku skorzystał na tym finansowo, a Ford zapisał do historii modele, które po dziś dzień traktowane są niemal z nabożną czcią.